My Baby and I

กลับมาแล้วค่าาาา กลับมาคราวนี้พร้อมตำแหน่งคุณแม่ลูกสองอย่างเป็นทางการ ชีวิตคุณแม่ ของลูกคนท่ีสอง รู้สึกว่าทุกอย่างลงตัวเร็วกว่าคนแรกมาก เวลามีคนถามว่า น้องริต้าเลี้ยงง่ายไหม นิหน่าก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเค้าเลี้ยงง่าย หรือว่าเราเองมีแนวทางมาจากคนแรก มันเลยไม่ต้อง มานั่งเดา มาทำผิดทำถูกเหมือนตอนน้องแพท แต่สิ่งที่ยากมากมากเลยคือการจัดบาลานซ์ให้คนพี่คนน้องค่ะ คือเราพยายามทำยังไงก็ได้ ให้น้องแพทไม่รู้สึกว่า เค้าขาดอะไรไป ส่วนคนน้องที่เพิ่งเกิดเราก็อยากดูแลให้เต็มที่ อันนี้นิหน่าอยากได้คำแนะนำจากแม่ๆที่มีประสบการณ์ลูกสองคนว่าเราควรจะทำยังไงเหมือนกัน ใครมีไอเดียยังไง แชร์กันหน่อยนะคะ รอบนนี้นิหน่าไปคลอดที่เดิมค่ะ ฝากกับคุณหมอคนเดิม แม้แต่คุณหมอวิสัญญีก็คนเดิม ที่รพ.สมิติเวช สุขุมวิท เนื่องจากคนแรกผ่า คนนี้ก็เลยต้องผ่า ตอนแรกกังวลมากเลยว่า จะเป็นยังไง เพราะเคยอ่านเจอว่า ท้องสองผ่าคลอดจะเจ็บมากกว่าท้องแรก ด้วยความว่าการผ่าคลอดท้องแรก นิหน่าชิลมากเลย มาท้องนี้เลยแอบนอย แต่สุดท้าย ทั้งคุณหมอสันเกียรติที่เป็นคุณหมอทำคลอด และคุณหมออุษณีย์ ที่เป็นวิสัญญีแพทย์ ก็เก่งมากๆ ผ่าท้องนี้นิหน่าฟื้นตัวเร็วกว่าท้องแรกอีก ความเจ็บก็พอๆกับท้องแรก...

การเกิดเป็นผู้หญิง...และการแลกมาเพื่อการเป็นแม่นั้น เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... ร่างกายที่อุตส่าห์ดูแลมาอย่างดี ทาครีมทุกวัน นวดลดเซลลูไลท์ทุกสัปดาห์ เข้าสปาทุกเดือน เพื่อที่สุดท้าย มันจะมาพังเพราะการได้อุ้มท้องลูกของเรา9เดือน กับรอยแตกที่จะอยู่กับเราไปเกือบตลอดชีวิต เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... ชีวิตวัยสาวที่กิน เที่ยว ปาร์ตี้แบบไม่เกรงใจใคร กลับดึกแค่ไหนก็ไม่สน เมาอ้วกตรงไหนก็ไม่ว่า เราเสียสิ่งเหล่านี้ไป เพียงเพื่อจะใช้อยู่กับสิ่งเล็กๆที่เราสร้างเค้ามากับมือ เพื่อให้เค้าเห็นว่าตัวอย่างการใช้ชีวิตที่ดีคืออะไร และสองแขนของแม่พร้อมจะกอดเค้าในทุกๆคืนเสมอ เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... การอยู่แบบไร้ความกังวลราวสภาวะไร้น้ำหนัก การมีลูกทำให้เรามีห่วง ซึ่งเป็นห่วงห้อยคอที่หนักหนา และเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราไปตลอดกาล แต่เราก็ยินดีและเต็มใจที่จะมี เราไม่ใช่ไม่กลัว ... การคลอดลูก จะคลอดเองหรือจะผ่าก็น่ากลัวทั้งนั้น...

สวัสดีค่า หายไปนานเลย พอดียุ่งๆหลายสิ่ง บวกกับท้องที่สองนี้ นิหน่าเหนื่อยมากเลยค่ะ 555 ไม่ชิลเหมือนท้องแรกเลย ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนนิหน่าหรือเปล่า นอกจากจะแพ้ท้องเยอะแล้ว ยังเหนื่อยง่าย แถมปวดตรงเชิงกราน ตรงก้นกบมากกว่าท้องแรกมากๆไม่รู้เพราะอายุที่เพิ่มขึ้นกว่าตอนท้องแพท3ปี จะเกี่ยวหรือเปล่า >< แก่แล้วว่างั้นเถอะ  ท้องนี้นิหน่าได้ลูกสาวค่ะ ไปทำ nifty test ที่ รพ.สมิติเวช สุขุมวิทมา จริงๆรู้ตั้งแต่ประมาณสัปดาห์ที่14แล้ว ว่าได้ผู้หญิง คุณหมอสันเกียรติอัลตราซาวน์มาบอกว่าน่าจะเป็นผู้หญิง ทีนี้พอตรวจ nifty ดูโครโมโซมของลูก โดยเค้าจะเจาะเลือดเราไปค่ะ...

มาอัพเดทค่ะ ตกใจเหมือนกันที่ blog ที่เราเขียนเรื่อง มองลูกด้วยความรัก มีคนเข้ามาดูเยอะมาก แสดงว่ามีคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านประสบพบเจอเรื่องนี้กันเยอะ เห็นมั้ยคะว่าพวกเราไม่ได้เดินเดียวดาย เด็กๆวัยนี้เป็นแบบนี้ เพราะเป็นพัฒนาการของเค้า เราเองควรต้องเข้าใจและค่อยๆปรับ ค่อยๆตบ (ตบนี่เปรียบเทียบนะคะ ไม่ใช่ตบจริงๆ) ให้เข้าที่เข้าทาง แม้มันอาจต้องใช้ความอดทนและความพยายามอย่างมาก แต่เชื่อมั่นเข้าไว้ว่ามันจะดีขึ้นค่ะ อันนี้นิหน่าบอกตัวเองอยู่ทุกวันเหมือนกัน....   มีหลายๆคนมองว่า เออนิหน่าก็กล้าที่จะบอกคนอื่นตรงๆนะว่าลูกเป็นยังไง นิหน่าอยากจะบอกว่าเราต้องยอมรับความจริงค่ะ น้องแพทมีมุมที่น่ารักมากกกก (ขอชมลูกตัวเองหน่อยนะคะ) ภาพส่วนใหญ่ที่ออกไปดูเป็นเด็กยิ้มตลอดเวลา แต่มุมมืด Darkside เค้าก็มีค่ะ 555 และนิหน่าไม่อายที่จะเล่าสู่กันฟัง อย่างที่บอกสิ่งที่น้องแพทเป็นไม่ใช่สิ่งเลวร้ายมากมายอะไร เค้าก็คือเด็กคนนึง ที่เริ่มรู้จักตัวเอง เริ่มแสดงความรู้สึกความต้องการ อย่างสมมติมีคนมาขอถ่ายรูป นิหน่ารู้ว่าเค้าไม่ชอบโดนรุมถ่ายรูป นิหน่าก็จะบอกตรงๆว่าน้องไม่ชอบจริงๆค่ะ ถ่ายแม่แทนไหมคะ ซึ่งทุกๆคนก็น่ารักและเข้าใจ ความรู้สึกเหล่านี้พอเค้าโต มันก็จะดีขึ้นค่ะ ไม่ใช่เราไปบังคับไปฝืนใจเค้าให้เค้ายิ่งฝังใจไม่ชอบไปกันใหญ่ ความเข้าใจลูกคือสิ่งสำคัญจริงๆนะคะ มาอัพเดทเหตุการณ์ล่าสุดกันดีกว่า นิหน่าดีใจที่แม่ๆหลายๆท่านบอกว่าลองทำ แบบที่นิหน่าได้รับคำแนะนำมาแล้วมาแชร์ใน...

Blog นี้ ยาวเหยียดนะคะ ทนอ่านหน่อย... บ้านไหนเจอปัญหานี้บ้างคะ.... ลูกกรี๊ด เวลาไม่ได้ดั่งใจ ร้องไห้ลั่นบ้าน ลูกก้าวร้าว ตีคนอื่น ลูกดื้อ งอแง หงุดหงิดเหลือเกิน มันคืออาการที่หลายๆคนเรียกว่า Terrible Twos ที่นิหน่าเคยพูดถึง นิหน่านึกว่ามันจะมีแค่ที่เคยเจอ แต่ปรากฏ มันหนักขึ้นค่ะ จากแรกๆที่คิดว่าจะรับมือได้ หลังๆเริ่มไม่แน่ใจ เพราะพอมันหนักขึ้น คุณพ่อจึงแก้ปัญหาด้วยการตี... โดยนิหน่าพยายามแย้งเต็มที่ว่าจะไม่ได้ผล แต่พ่อแบงค์ก็บอกว่า เค้าก็โดนตีมาก่อนเหมือนกัน (ก็โตมาดีได้) แรกๆก็จากดุหนักๆก่อน เป็นตีเบา เป็นตีแรง(แรงจริงๆค่ะ) จนสุดท้ายเป็นอันว่ายอมแพ้ค่ะ เนื่องจากนอกจากตีแล้วไม่ได้ผล เจ็บตัวเจ็บใจลูกและเราก็เสียใจ แล้วกลายเป็นว่า ลูกไปตีทุกสิ่งที่ทำให้เค้าไม่พอใจ ซึ่งเราสรุปได้ว่า ก็มาจากที่เราไปตีเค้า เค้าจึงเรียนรู้ว่า...