หลังจาก มองลูกด้วยความรัก มันได้ผลค่ะ !!!

มาอัพเดทค่ะ ตกใจเหมือนกันที่ blog ที่เราเขียนเรื่อง มองลูกด้วยความรัก
มีคนเข้ามาดูเยอะมาก แสดงว่ามีคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านประสบพบเจอเรื่องนี้กันเยอะ
เห็นมั้ยคะว่าพวกเราไม่ได้เดินเดียวดาย เด็กๆวัยนี้เป็นแบบนี้ เพราะเป็นพัฒนาการของเค้า
เราเองควรต้องเข้าใจและค่อยๆปรับ ค่อยๆตบ (ตบนี่เปรียบเทียบนะคะ ไม่ใช่ตบจริงๆ)
ให้เข้าที่เข้าทาง แม้มันอาจต้องใช้ความอดทนและความพยายามอย่างมาก
แต่เชื่อมั่นเข้าไว้ว่ามันจะดีขึ้นค่ะ อันนี้นิหน่าบอกตัวเองอยู่ทุกวันเหมือนกัน….

 
มีหลายๆคนมองว่า เออนิหน่าก็กล้าที่จะบอกคนอื่นตรงๆนะว่าลูกเป็นยังไง
นิหน่าอยากจะบอกว่าเราต้องยอมรับความจริงค่ะ น้องแพทมีมุมที่น่ารักมากกกก
(ขอชมลูกตัวเองหน่อยนะคะ) ภาพส่วนใหญ่ที่ออกไปดูเป็นเด็กยิ้มตลอดเวลา
แต่มุมมืด Darkside เค้าก็มีค่ะ 555 และนิหน่าไม่อายที่จะเล่าสู่กันฟัง
อย่างที่บอกสิ่งที่น้องแพทเป็นไม่ใช่สิ่งเลวร้ายมากมายอะไร เค้าก็คือเด็กคนนึง
ที่เริ่มรู้จักตัวเอง เริ่มแสดงความรู้สึกความต้องการ อย่างสมมติมีคนมาขอถ่ายรูป
นิหน่ารู้ว่าเค้าไม่ชอบโดนรุมถ่ายรูป นิหน่าก็จะบอกตรงๆว่าน้องไม่ชอบจริงๆค่ะ
ถ่ายแม่แทนไหมคะ ซึ่งทุกๆคนก็น่ารักและเข้าใจ ความรู้สึกเหล่านี้พอเค้าโต
มันก็จะดีขึ้นค่ะ ไม่ใช่เราไปบังคับไปฝืนใจเค้าให้เค้ายิ่งฝังใจไม่ชอบไปกันใหญ่
ความเข้าใจลูกคือสิ่งสำคัญจริงๆนะคะ

มาอัพเดทเหตุการณ์ล่าสุดกันดีกว่า นิหน่าดีใจที่แม่ๆหลายๆท่านบอกว่าลองทำ
แบบที่นิหน่าได้รับคำแนะนำมาแล้วมาแชร์ใน blog มองลูกด้วยความรัก แล้วได้ผล
นิหน่าเองก็ได้ผลเหมือนกันค่ะ เลยอยากมาเล่าให้ฟัง

 
วันก่อนพี่แพทกำลังจะขึ้นนอน แพทบอกว่าจะเอาแผ่นกระดาษรันเวย์ขึ้นไปด้วย
ในขณะเดียวกัน นิหน่ากับแบงค์ก็บอกให้เก็บของเล่นก่อนขึ้นไปนอนนะครับ

แพทไม่ยอมเก็บ มือถือกระดาษรันเวย์ไว้ และยืนมองเฉยๆ พอพ่อแบงค์บอกว่า
แพทริคเก็บของเล่นก่อนนะครับลูก แพทก็ตีพ่อแบงค์เบาๆหนึ่งที ….

พ่อแม่มองหน้ากันค่ะ เอายังไงดี พ่อแบงค์ก็บอกแพทเสียงเรียบๆว่า ตีพ่อแบงค์ไม่ได้
นิหน่าเลยบอกแพทว่า ตีพ่อแบงค์ไม่ได้นะครับ แล้วจับมือเค้าไว้ นิหน่านึกได้ว่าเค้า
อยากเอาเจ้ารันเวย์นี่ขึ้นข้างบน และถือไว้ไม่ยอมปล่อย ก็เลยบอกว่า

“แพทอยากเอาอันนี้ขึ้นข้างบนใช่ไหมครับ แม่หน่าช่วยถือให้นะ พี่แพทไปช่วยพี่กัน
เก็บของเล่นก่อนนะครับ เดี๋ยวพ่อแบงค์เหยียบล้มนะ”

ปรากฏว่าทุกอย่างง่ายดาย แพทเอารันเวย์มาให้แม่ถือ และไปเก็บของเล่นอย่างดี
ไม่มีอิดออด พอเก็บเสร็จ พ่อแบงค์ก็ชมแพทว่า

“ดีมากเลยครับที่ช่วยเก็บของเล่น มาให้พ่อแบงค์กอดทีนะ”

แพทก็เดินมาให้กอดหอมกันเสร็จเรียบร้อย เราก็เห็นว่าทุกอย่างโอเคละ เลยบอกแพทว่า

“แต่เมื่อกี้พี่แพทตีพ่อแบงค์ เราไม่ตีคนอื่นนะครับ แพทขอโทษพ่อแบงค์นะครับ”

และแพทก็ขอโทษ…..

OMG ค่ะ ทำไมมันง่ายดายเช่นนี้ นึกภาพวันก่อนที่ฟาดฟันกันหนึ่งชั่วโมง มันต่างกันลิบลับ

เขียนเรื่องนี้มาให้เป็นกำลังใจค่ะ ว่าวิธีนี้ได้ผล แต่เราต้องอดทนและใจเย็นมากกกกกก
เวลาถ้าเรารู้สึกว่าเราไม่ไหว ให้ออกจากตรงนั้นไปก่อน เพราะแน่นอนว่า มันก็จะมีวันที่
ทั้งทำได้และทำไม่ได้ วันที่เราเหนื่อยเกินจะรับมือกับวันที่เราพร้อมจะเข้าใจ

ยังไงสู้ๆไปด้วยกันนะคะ ^^

xxx

Nina