@NINANAKA

บางทีลูกก็ต้องการแค่คนที่รับฟัง ................ ทุกคืนก่อนนอน นิหน่าจะถามแพทว่า “อะไรคือสิ่งที่แพทชอบ / ไม่ชอบที่สุดในวันนี้” แพทก็จะเล่าความสนุกที่โรงเรียนบ้าง ที่บ้านบ้างให้ฟัง เมื่อวานแพทก็เล่าเรื่องสนุกให้ฟังเหมือนเดิม แต่อยู่ดีๆแพทก็พูดขึ้นมาว่า มีเพื่อนคนนึงชอบมาแกล้งแพท แพทเดินหนีเค้าก็ตามมาแกล้ง แพทไม่ชอบ เค้าชอบมาทำให้แพทเจ็บ บอกครูแล้วเค้าก็ยังทำ ในหัวนิหน่าตอนนั้น อยากปกป้องลูกเต็มที่ คิดคำพูดมากมายที่อยากสอนให้ลูกทำแบบนั้นแบบนี้ แต่ก็เก็บคำพูดตัวเองไว้ อยากฟังลูกไปเรื่อยๆก่อนว่าลูกมีความคิดเห็นยังไงกับปัญหานี้ ถามความรู้สึกลูกไปเรื่อยๆ ลูกก็ระบายมาเรื่อยๆ จนสุดท้าย แพทก็พูดออกมาเองว่า บางทีเพื่อนก็มาเล่นดีๆด้วย บางทีเค้าก็มารังแก เราเลยถามว่า เค้าแค่อยากจะเล่นกับแพท แต่เค้าไม่รู้ว่าต้องเล่นยังไงหรือเปล่าลูก ? แพทเงียบไปแป๊ปนึงก่อนบอกว่า ก็อาจจะใช่...

หายไปนานหน่อย ขออภัยนะคะ แหะๆ มาเล่าต่อแล้วนะถึงตอนผ่าตัด ลองดูนะคะ ถีงเวลาขึ้นเขียง จากวันที่เจอคุณหมอมาจนวันนัดผ่า ประมาณเกือบๆเดือนที่ให้นิหน่ากลับไปทำใจ จริงๆแล้วนิหน่าไม่ได้กลัวอะไรเลยนะ คิดว่าก็ผ่าคลอดมาแล้วสองคน ผ่าไส้ติ่งก็เคย ผ่าเข่าก็คงเหมือนกัน เลยชิลมาก แค่พยายามทำตามที่คุณหมอบอกเรื่องฟิตกล้ามเนื้อต้นขาขึ้นมา ให้มีทุนเอาไว้ก่อนผ่า แหมแต่เอาจริงๆ เราก็ไม่ใช่นักกีฬาอาชีพ กล้ามเนื้อต้นขาไม่ได้มีให้ฝ่อมากอยู่แล้ว ส่วนใหญ่น่าจะไขมันมากกว่า แฮ่... ความพีคมาอยู่ที่วันสองวันก่อนผ่า นิหน่าคิดว่าอยากเขียน Blog เอาไว้เพื่อเป็นความรู้ให้กับคนอื่นๆในเรื่องของการผ่าตัดเอ็นไขว้หน้า เลยไปหาข้อมูลในเนตมาอ่าน อ่านไปเริ่มรู้สึกกลัว มีคนบอกมันปวดมาก ปวดจนต้องร้องขอยา บางคนบวมมาก เป็นนู่นนี่นั่น ยิ่งอ่านยิ่งนอย...

เตรียมพร้อมก่อนผ่าตัด กลับมาบ้าน มานั่งปรึกษาครอบครัวและคิดว่า ควรจะผ่า นิหน่าเลยหาข้อมูล และนึกขึ้นได้ว่ามีคุณหมอท่านนึงที่นิหน่าเคยได้ยินชื่อบ่อยๆจากเวลาที่อ่านข่าวกีฬา และคุณหมอเคยรักษาอาการบาดเจ็บของน้องเม เอรียา จุฑานุกาล นิหน่าเลยตัดสินใจโทรไปหาคุณแม่เปิ้ล คุณแม่น้องโมน้องเมเพื่อสอบถามเรื่องคุณหมอ ซึ่งน้องเมก็แนะนำให้ไปหาคุณหมอโต้ง พรเทพ ม้ามณี ที่โรงพยาบาลกรุงเทพ นิหน่าเลยตัดสินใจไปหาเช้าวันรุ่งขึ้นเลย ได้รู้กันไปว่ายังไงต่อดี วันรุ่งขึ้นก็ตื่นเช้าไปที่สถาบันเวชศาสตร์การกีฬาและออกกำลังกายกรุงเทพ (Basem) ที่โรงพยาบาลกรุงเทพ ตอนเดินเข้าไป เห็นแต่เสื้อบอลพร้อมลายเซ็น นักกีฬาดังๆทั้งนั้น เราก็คิดว่า โอเค เรารอดละ 5555 ที่นี่ฟีฟ่ารับรองด้วย เริ่มสบายใจว่ามาถูกที่แน่ๆ พอเจอคุณหมอพรเทพ ม้ามณี...

ไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดกับเรา หลายๆท่านคงเห็นว่านิหน่าเพิ่งผ่าตัดเข่ามา เป็นผ่าแบบส่องกล้องค่ะ เพื่อรักษาเส้นเอ็นไขว้หน้าเข่า นิหน่าเลยอยากเรียบเรียงมาเล่าให้ได้ฟังกันทั้งอาการ ทั้งการรักษา และการกายภาพ เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับทุกๆท่านบ้าง สาเหตุเกิดจากเมื่อตอนที่นิหน่าไปเที่ยวญี่ปุ่นช่วงเดือนธันวาที่ผ่านมา แล้วก็ประสบอุบัติเหตุ ลื่นล้ม ทำให้เข่าบิด ตอนล้มได้ยินเสียง กึก ในหัวเลย จำได้ว่านอนมองฟ้าอยู่แป๊ปนึง แล้วคิดว่า “ขาหักหรือเปล่า?” แต่พอขยับๆขาดูก็ขยับได้ ไม่เจ็บเท่าไหร่ พอลุกขึ้นมา ความรู้สึกตอนนั้นคือ เหมือนขามันแยกเป็นท่อนบนท่อนล่าง มันกึกๆ พอแน่ใจวไม่หัก เลยลองขยับๆเขย่าๆดู เหมือนที่เห็นนักบอลในสนามบอลทำกัน แล้วมันก็รู้สึกดีขึ้น เลยลองลงน้ำหนัก ก็ลงได้...

พาลูกไปลุยหิมะ แต่งตัวยังไงให้เอาอยู่ เวลาไปเมืองหนาวๆลุยหิมะอากาศติดลบ มีหลายท่านถามมาค่ะว่าแต่งตัวให้เด็กๆยังไง จริงๆแล้วต้องแล้วแต่เด็กด้วยนะคะว่าขี้ร้อน ขี้หนาวยังไง เพราะถ้าแต่งตัวให้อึดอัดไป เด็กๆก็อาจจะไม่ชอบ จากที่นิหน่าไปเที่ยวมา เลยอยากมาแชร์ว่าใส่ยังไงกี่ชั้นดี  :) สิ่งสำคัญที่เราต้องแน่ใจว่าลูกจะไม่หนาวคือ ศรีษะ มือ เท้า และช่วงหน้าอกค่ะ แต่อย่างริต้าไม่ยอมใส่ถุงมือ นางก็ทนของนางได้ แต่เค้าก็จะอยู่ข้างนอกไม่นานมาก แต่อย่างแพทที่เล่นหิมะตลอด ก็จะแน่นหน่อย นิหน่าจะใส่ให้ลูกเป็น layer ประมาณ 3-4 ชั้น แล้วแต่ว่าวันนั้นหนาวมากแค่ไหน 1. Base Layer นิหน่าใช้ชุดแนบเนื้อ พอดีตัวไปกับตัวลูก เป็นพวก heattech หรือชุดใส่นอน ที่แนบพอดีตัวไปเลยนะคะ ถ้าผ้ามันบางแล้วกลัวเอาไม่อยู่ ตรงเสื้อใส่สองชั้นเลย ถ้าใครอยากซื้อชุดพวกลองจอน ฮีทเทค...

หนูเคยร้องไห้ ร้องจนแม่ได้แค่ยิ้มแล้วบอกว่า "เดี๋ยวแม่มารับนะลูก" แล้วเดินหันหลังออกมา พร้อมกับน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาแบบกลั้นไม่อยู่ ลูกแม่จะเป็นยังไง จะอยู่ได้หรือเปล่า  จะโอเคไหม หนูจะกลัวมั้ย จะคิดถึงแม่หรือเปล่า? แม่ห่วงไปสารพัด  แต่แล้วเวลาผ่านไป หนูเริ่มชินกับโลกของหนู โลกของหนูที่หนูไปใช้ชีวิตห่างอกแม่ โลกที่แม่ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง สนุกสนานแค่ไหน  ก้าวแรกจากวันนั้น แม่รู้ว่าหนูจะเติบโต ก้าวเดินไปไกลจากแม่ได้ทุกวัน ทุกวัน วันนี้หนูเดินเข้าไปโรงเรียนเองแล้ว  อย่าว่าแต่ร้องไห้เลย...  หนูไม่ค่อยหันหลังกลับมามองแม่แล้วด้วย หนูมั่นใจกับโลกของหนู แม่ดีใจด้วย แต่แม่ก็ใจหายด้วยเหมือนกัน  นี่คือเหตุผล ที่แม่อยากมีเวลาอยู่กับหนูเยอะๆ เพราะรู้ว่าเวลาเดินไปข้างหน้า ไม่มีทางย้อนกลับ

วันนี้อยากมารีวิวผ้าอ้อมสำเร็จรูปเด็กอีกยี่ห้อ ที่นิหน่าชอบมากๆค่ะ จำได้ว่าเมื่อก่อนรุ่นพี่ที่เป็นแอร์ต้องหอบมาจากญี่ปุ่น คือบินทีก็หอบกลับมาทีให้ลูก พอมามีลูกของตัวเองก็ข้องใจ ว่าทำไมเค้าถึงต้องหอบมา จะฝากเค้าหอบมาบ้าง ก็โชคดี บ.คาโอ นำเข้ามาเมืองไทย โดยเป็น Made in Japan ด้วย Happy มากกกก วันนี้เลยอยากมารีวิวให้แม่ๆได้ดูเป็นแนวทางในการเลือกผ้าอ้อมให้ลูกใส่ ในฐานะที่ Merries เองเป็นผ้าอ้อมสำเร็จอันดับหนึ่งของญี่ปุ่น มันก็ต้องไม่ธรรมดาใช่มะ ตอนได้ลองจับครั้งแรก ความรู้สึกแรกคือ มันนุ่ม นุ่มมาก นุ่มจริงๆ แต่ในความนุ่ม มันไม่เทอะทะ...

ย้อนกลับไปเช้าวันที่ 22 สิงหาคม 2012 แม่ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ทั้งๆที่หมอนัดที่โรงพยาบาลเจ็ดโมงเช้า และโรงพยาบาลอยู่ใกล้คอนโดมากแบบเดินไปห้านาทีก็ถึง แต่ก็ตื่นมา เพราะรู้ว่าชีวิตจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แสงอาทิตย์แรกตอนเช้าของวันนั้น สวยกว่าทุกวันจนแม่ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ และจำจนทุกวันนี้  แพทริกเกิดมาเป็นลูกชายคนโต หลานคนแรกของบ้าน เกิดมาตัวเหี่ยวๆ แต่แล้วก็ฟูขึ้นทุกวันเหมือนสูบลม แพทเป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงไม่ยากอย่างที่คิด มายากหน่อยก็ตอนสองสามขวบ ที่แม่ต้องใช้สารพัดวิชามาใช้กับแพท แต่เราก็ผ่านมันมาได้  ช่วงแพทสี่ขวบมาจนวันนี้ แม่เห็นความเปลี่ยนแปลงมากมาย เห็นว่าอะไรคือสิ่งที่แพทชอบ ได้เห็นความมุ่งมั่นตั้งใจ เห็นพัฒนาการที่แพทเติบโตขึ้นทุกวัน เป็น my little gentleman...

วันนี้อยากมารีวิวกระดาษเปียกที่ใชักับลูก นิหน่าใช้มาหลายยี่ห้อนะ ตอนแพทเกิดจริงๆนิหน่าก็เปลี่ยนไปเรื่อย จนสุดท้ายแบรนด์โปรดของนิหน่า คือ Lamoon ก่อนนี้ก็ใช้พวกน้ำยาล้างขวดนม น้ำยาซักผ้าของเค้าอยู่แล้ว  แล้วเค้ามาทำกระดาษเปียกของตัวเอง เป็น organic 100% แบบใช้ได้สบายใจไม่ต้องกลัวแพ้เลย นิหน่าชอบกระดาษเปียกทำความสะอาด Lamoon มากๆ ผ้าหนา ไม่แห้ง คือเช็ดสะอาดจริงๆ แล้วไม่แพ้ด้วย เช็ดก้นลูกสะอาดมากกกก ไม่ต้องใช้เยอะ แล้วก็ใช้ได้สารพัดเช็ดปากเช็ดมือเช็ดได้ทุกอย่าง เช็ดเครื่องสำอางที่หน้าแม่ยังได้เลย เวลารีบๆ ใช้กระดาษลูกนี่แหละเช็ดหน้าก่อน ปกติพวกกระดาษเปียกเช็ดเครื่องสำอางนิหน่าใช้ไม่ได้เลย ผื่นจะขึ้น เหมือนแพ้สารที่เค้าใส่ในกระดาษเปียก...

มีหลายบ้านใช้สูตรเลี้ยงลูกแบบเพื่อน มีคุณหมอเคยแนะนำว่ามันก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะลูกควรเห็นเราเป็นแม่ เป็นผู้ปกครอง ที่ให้ความเคารพนับถือ ไปพร้อมๆกับ การเห็นแม่เป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด นิหน่าเลยพยายามปกครองลูกโดยเป็นแม่ แต่ในขณะเดียวกัน พยายามเข้าใจเขา เล่นกับเขา และมองโลกในมุมที่เป็นเพื่อนกับเขา ปกครองแบบแม่ คือ เมื่อแม่เตือน ลูกต้องฟัง เมื่อแม่บอกว่าไม่ คือ ไม่ ไม่ต้องพูดกันเยอะ เข้าใจแบบเพื่อนคือ ยามเขาสับสน เสียใจ เรามีหน้าที่รับฟัง และเข้าอกเข้าใจ ไม่ตัดสิน และไม่ต่อว่า ลองนึกภาพยามเราเจอปัญหา การมีเพื่อนสักคนเข้าใจเรา รับฟังเรา ทำให้เรารู้สึกดีแค่ไหน แล้วนี่หากคนที่เป็นแม่ คนที่เขารักและไว้ใจ สามารถรับฟังเขาได้ทุกเรื่องโดยไม่ตัดสิน ไม่โวยวาย ไม่ต่อว่า แต่ช่วยกันมองหาทางออก และแก้ปัญหาไปด้วยกันด้วยความเข้าใจ มันคงจะดีมาก ถ้าเราคือคนแรกที่ลูกนึกถึงยามมีปัญหา ไม่ใช่ไปหลบซ่อนความผิดแล้วไปหาทางออกกันเอง