หนูเคยร้องไห้ ร้องจนแม่ได้แค่ยิ้มแล้วบอกว่า
“เดี๋ยวแม่มารับนะลูก” แล้วเดินหันหลังออกมา
พร้อมกับน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาแบบกลั้นไม่อยู่
ลูกแม่จะเป็นยังไง จะอยู่ได้หรือเปล่า
จะโอเคไหม หนูจะกลัวมั้ย จะคิดถึงแม่หรือเปล่า?
แม่ห่วงไปสารพัด
แต่แล้วเวลาผ่านไป หนูเริ่มชินกับโลกของหนู
โลกของหนูที่หนูไปใช้ชีวิตห่างอกแม่
โลกที่แม่ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง สนุกสนานแค่ไหน
ก้าวแรกจากวันนั้น แม่รู้ว่าหนูจะเติบโต
ก้าวเดินไปไกลจากแม่ได้ทุกวัน ทุกวัน
วันนี้หนูเดินเข้าไปโรงเรียนเองแล้ว
อย่าว่าแต่ร้องไห้เลย…
หนูไม่ค่อยหันหลังกลับมามองแม่แล้วด้วย
หนูมั่นใจกับโลกของหนู
แม่ดีใจด้วย แต่แม่ก็ใจหายด้วยเหมือนกัน
นี่คือเหตุผล ที่แม่อยากมีเวลาอยู่กับหนูเยอะๆ
เพราะรู้ว่าเวลาเดินไปข้างหน้า ไม่มีทางย้อนกลับ
