@NINANAKA

วงจรชีวิตแม่ลูกอ่อนกลับมาอีกแล้วค่ะ ตื่นทุกสองสามชั่วโมง วันไหนสาหัสหน่อยก็ทุกชั่วโมงก็มี แต่มันก็แค่ช่วงแรกๆนะคะ คิดว่าพอนานๆไปก็น่าจะดีขึ้น อย่างตอนแพทนิหน่าก็หาสารพัดวิธี มีคนแนะนำให้นอนคว่ำ จะได้ไม่นอนสะดุ้ง นอนผวา แต่นึกไปนึกมา กลัวจะกลายเป็นว่าเดี๋ยว ลูกยังคอไม่แข็ง นอนคว่ำแล้วจะเอาหน้าปักที่นอน หายใจไม่ออกได้ สุดท้ายก็เลยใช้วิธีที่ หลายคนแนะนำ นั่นคือ การห่อตัวค่ะ เพราะการห่อตัวจะทำให้ลูกรู้สึกเหมือนอยู่ในท้องแม่ ที่มันอุ่นๆและแคบๆ หลายๆคนกลัวว่าห่อตัวลูกจะอึดอัดไหม แต่จริงๆมันสร้างความอบอุ่น ให้กับลูกมากกว่านะคะ และสามารถทำให้ลูกนอนได้นานขึ้น แถมไม่ต้องใช้ผ้าห่มด้วย เพราะบางทีผ้าห่มที่เราห่มให้ลูกอาจไปปิดหน้าปิดตาเค้าได้ อันตรายเหมือนกันนะคะ   ตอนน้องแพท ห่อตัวด้วยผ้าอ้อมธรรมดาๆนี่แหละ พี่พยาบาลที่โรงพยาบาลสอนมา ปรากฏว่า ห่อทีไรก็หลุด 5555 สักพักมือไม้แข้งขาจะออกมาดิ้นกันพัลวัน สุดท้ายก็ถอดใจ ไม่ห่อละ ยอมตื่นกันทุกชั่วโมงกันไป จนสุดท้ายเริ่มจับทางได้ว่า...

กลับมาแล้วค่าาาา กลับมาคราวนี้พร้อมตำแหน่งคุณแม่ลูกสองอย่างเป็นทางการ ชีวิตคุณแม่ ของลูกคนท่ีสอง รู้สึกว่าทุกอย่างลงตัวเร็วกว่าคนแรกมาก เวลามีคนถามว่า น้องริต้าเลี้ยงง่ายไหม นิหน่าก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเค้าเลี้ยงง่าย หรือว่าเราเองมีแนวทางมาจากคนแรก มันเลยไม่ต้อง มานั่งเดา มาทำผิดทำถูกเหมือนตอนน้องแพท แต่สิ่งที่ยากมากมากเลยคือการจัดบาลานซ์ให้คนพี่คนน้องค่ะ คือเราพยายามทำยังไงก็ได้ ให้น้องแพทไม่รู้สึกว่า เค้าขาดอะไรไป ส่วนคนน้องที่เพิ่งเกิดเราก็อยากดูแลให้เต็มที่ อันนี้นิหน่าอยากได้คำแนะนำจากแม่ๆที่มีประสบการณ์ลูกสองคนว่าเราควรจะทำยังไงเหมือนกัน ใครมีไอเดียยังไง แชร์กันหน่อยนะคะ รอบนนี้นิหน่าไปคลอดที่เดิมค่ะ ฝากกับคุณหมอคนเดิม แม้แต่คุณหมอวิสัญญีก็คนเดิม ที่รพ.สมิติเวช สุขุมวิท เนื่องจากคนแรกผ่า คนนี้ก็เลยต้องผ่า ตอนแรกกังวลมากเลยว่า จะเป็นยังไง เพราะเคยอ่านเจอว่า ท้องสองผ่าคลอดจะเจ็บมากกว่าท้องแรก ด้วยความว่าการผ่าคลอดท้องแรก นิหน่าชิลมากเลย มาท้องนี้เลยแอบนอย แต่สุดท้าย ทั้งคุณหมอสันเกียรติที่เป็นคุณหมอทำคลอด และคุณหมออุษณีย์ ที่เป็นวิสัญญีแพทย์ ก็เก่งมากๆ ผ่าท้องนี้นิหน่าฟื้นตัวเร็วกว่าท้องแรกอีก ความเจ็บก็พอๆกับท้องแรก...

วันนี้นิหน่าได้ไปลองวัดสายตา ทดลองเลือกคอนแทคเลนส์มาค่ะ จริงๆนิหน่าใส่เลนส์มานานแล้ว แต่ที่ผ่านมามีปัญหากับการใช้คอนแทคเลนส์บ้าง เช่น ตาแห้ง ก็เลยเริ่มอยากที่จะลองไปเช็คดูว่า สายตาของเราจะเหมาะกับคอนแทคเลนส์แบบไหน แล้วพออายุมากขึ้น ด้วยวิถีชีวิต รูปแบบการทำงาน ทำให้สายตาสั้น คือเริ่มจากสั้นน้อยๆก่อน ที่ประมาณ 50 แต่ด้วยความว่าตาขวาทำงานหนักกว่าตาซ้ายเพราะนิหน่าเป็นตาขี้เกียจอยู่แล้ว (ไว้จะมาแชร์เรื่องตาขี้เกียจวันหลังนะคะ) พอเริ่มสั้น การขับรถ หรือการอ่านหนังสือกลางคืน เป็นเรื่องยากแล้วค่ะ บวกกับการที่มีค่าสายตาเอียงอีก การมองเห็นก็ยิ่งไม่ค่อยชัดเข้าไปใหญ่ การทำงานออกรายการ จะใส่แว่นก็ลำบาก เลยเลือกที่จะใส่คอนแทคเลนส์ดีกว่า แรกๆนี่คือทิ้งคอนแทคเลนส์ไปเยอะมาก เพราะลองผิดลองถูก บางอันใส่ไป แล้วเคืองตา ใส่ไม่สบายก็ต้องทิ้ง กว่าจะเจอที่ลงตัว หมดเงินไปหลายพันเลยค่ะ     ล่าสุดนิหน่าเห็นว่าทางจอห์นสัน แอนด์ จอห์นสัน มีจุดให้บริการทดลองคอนแทคเลนส์อยู่ที่ KT Optic...

การเกิดเป็นผู้หญิง...และการแลกมาเพื่อการเป็นแม่นั้น เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... ร่างกายที่อุตส่าห์ดูแลมาอย่างดี ทาครีมทุกวัน นวดลดเซลลูไลท์ทุกสัปดาห์ เข้าสปาทุกเดือน เพื่อที่สุดท้าย มันจะมาพังเพราะการได้อุ้มท้องลูกของเรา9เดือน กับรอยแตกที่จะอยู่กับเราไปเกือบตลอดชีวิต เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... ชีวิตวัยสาวที่กิน เที่ยว ปาร์ตี้แบบไม่เกรงใจใคร กลับดึกแค่ไหนก็ไม่สน เมาอ้วกตรงไหนก็ไม่ว่า เราเสียสิ่งเหล่านี้ไป เพียงเพื่อจะใช้อยู่กับสิ่งเล็กๆที่เราสร้างเค้ามากับมือ เพื่อให้เค้าเห็นว่าตัวอย่างการใช้ชีวิตที่ดีคืออะไร และสองแขนของแม่พร้อมจะกอดเค้าในทุกๆคืนเสมอ เราไม่ใช่ไม่เสียดาย ... การอยู่แบบไร้ความกังวลราวสภาวะไร้น้ำหนัก การมีลูกทำให้เรามีห่วง ซึ่งเป็นห่วงห้อยคอที่หนักหนา และเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราไปตลอดกาล แต่เราก็ยินดีและเต็มใจที่จะมี เราไม่ใช่ไม่กลัว ... การคลอดลูก จะคลอดเองหรือจะผ่าก็น่ากลัวทั้งนั้น...

สวัสดีค่า หายไปนานเลย พอดียุ่งๆหลายสิ่ง บวกกับท้องที่สองนี้ นิหน่าเหนื่อยมากเลยค่ะ 555 ไม่ชิลเหมือนท้องแรกเลย ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนนิหน่าหรือเปล่า นอกจากจะแพ้ท้องเยอะแล้ว ยังเหนื่อยง่าย แถมปวดตรงเชิงกราน ตรงก้นกบมากกว่าท้องแรกมากๆไม่รู้เพราะอายุที่เพิ่มขึ้นกว่าตอนท้องแพท3ปี จะเกี่ยวหรือเปล่า >< แก่แล้วว่างั้นเถอะ  ท้องนี้นิหน่าได้ลูกสาวค่ะ ไปทำ nifty test ที่ รพ.สมิติเวช สุขุมวิทมา จริงๆรู้ตั้งแต่ประมาณสัปดาห์ที่14แล้ว ว่าได้ผู้หญิง คุณหมอสันเกียรติอัลตราซาวน์มาบอกว่าน่าจะเป็นผู้หญิง ทีนี้พอตรวจ nifty ดูโครโมโซมของลูก โดยเค้าจะเจาะเลือดเราไปค่ะ...

มาอัพเดทค่ะ ตกใจเหมือนกันที่ blog ที่เราเขียนเรื่อง มองลูกด้วยความรัก มีคนเข้ามาดูเยอะมาก แสดงว่ามีคุณพ่อคุณแม่หลายๆท่านประสบพบเจอเรื่องนี้กันเยอะ เห็นมั้ยคะว่าพวกเราไม่ได้เดินเดียวดาย เด็กๆวัยนี้เป็นแบบนี้ เพราะเป็นพัฒนาการของเค้า เราเองควรต้องเข้าใจและค่อยๆปรับ ค่อยๆตบ (ตบนี่เปรียบเทียบนะคะ ไม่ใช่ตบจริงๆ) ให้เข้าที่เข้าทาง แม้มันอาจต้องใช้ความอดทนและความพยายามอย่างมาก แต่เชื่อมั่นเข้าไว้ว่ามันจะดีขึ้นค่ะ อันนี้นิหน่าบอกตัวเองอยู่ทุกวันเหมือนกัน....   มีหลายๆคนมองว่า เออนิหน่าก็กล้าที่จะบอกคนอื่นตรงๆนะว่าลูกเป็นยังไง นิหน่าอยากจะบอกว่าเราต้องยอมรับความจริงค่ะ น้องแพทมีมุมที่น่ารักมากกกก (ขอชมลูกตัวเองหน่อยนะคะ) ภาพส่วนใหญ่ที่ออกไปดูเป็นเด็กยิ้มตลอดเวลา แต่มุมมืด Darkside เค้าก็มีค่ะ 555 และนิหน่าไม่อายที่จะเล่าสู่กันฟัง อย่างที่บอกสิ่งที่น้องแพทเป็นไม่ใช่สิ่งเลวร้ายมากมายอะไร เค้าก็คือเด็กคนนึง ที่เริ่มรู้จักตัวเอง เริ่มแสดงความรู้สึกความต้องการ อย่างสมมติมีคนมาขอถ่ายรูป นิหน่ารู้ว่าเค้าไม่ชอบโดนรุมถ่ายรูป นิหน่าก็จะบอกตรงๆว่าน้องไม่ชอบจริงๆค่ะ ถ่ายแม่แทนไหมคะ ซึ่งทุกๆคนก็น่ารักและเข้าใจ ความรู้สึกเหล่านี้พอเค้าโต มันก็จะดีขึ้นค่ะ ไม่ใช่เราไปบังคับไปฝืนใจเค้าให้เค้ายิ่งฝังใจไม่ชอบไปกันใหญ่ ความเข้าใจลูกคือสิ่งสำคัญจริงๆนะคะ มาอัพเดทเหตุการณ์ล่าสุดกันดีกว่า นิหน่าดีใจที่แม่ๆหลายๆท่านบอกว่าลองทำ แบบที่นิหน่าได้รับคำแนะนำมาแล้วมาแชร์ใน...

Blog นี้ ยาวเหยียดนะคะ ทนอ่านหน่อย... บ้านไหนเจอปัญหานี้บ้างคะ.... ลูกกรี๊ด เวลาไม่ได้ดั่งใจ ร้องไห้ลั่นบ้าน ลูกก้าวร้าว ตีคนอื่น ลูกดื้อ งอแง หงุดหงิดเหลือเกิน มันคืออาการที่หลายๆคนเรียกว่า Terrible Twos ที่นิหน่าเคยพูดถึง นิหน่านึกว่ามันจะมีแค่ที่เคยเจอ แต่ปรากฏ มันหนักขึ้นค่ะ จากแรกๆที่คิดว่าจะรับมือได้ หลังๆเริ่มไม่แน่ใจ เพราะพอมันหนักขึ้น คุณพ่อจึงแก้ปัญหาด้วยการตี... โดยนิหน่าพยายามแย้งเต็มที่ว่าจะไม่ได้ผล แต่พ่อแบงค์ก็บอกว่า เค้าก็โดนตีมาก่อนเหมือนกัน (ก็โตมาดีได้) แรกๆก็จากดุหนักๆก่อน เป็นตีเบา เป็นตีแรง(แรงจริงๆค่ะ) จนสุดท้ายเป็นอันว่ายอมแพ้ค่ะ เนื่องจากนอกจากตีแล้วไม่ได้ผล เจ็บตัวเจ็บใจลูกและเราก็เสียใจ แล้วกลายเป็นว่า ลูกไปตีทุกสิ่งที่ทำให้เค้าไม่พอใจ ซึ่งเราสรุปได้ว่า ก็มาจากที่เราไปตีเค้า เค้าจึงเรียนรู้ว่า...

สวัสดีค่าาาา หายไปนานเลยล่ะ ช่วงนี้นิหน่ายุ่งๆค่ะ Project มากมายหลายอย่าง มีหลายเรื่องอยากมาเขียน Blog แต่ก็ไม่มีเวลาเลย แต่ยังไงก็ตอบทุกคอมเม้นท์ที่ส่งมา ใครมีอะไรอยากแชร์ คับข้องใจ ส่งมาคุยกันได้ตลอดนะคะ ^^ วันนี้อยากมาร่วมแชร์ประสบการณ์ บวกกับอยากบ่นค่ะ 5555 คืออัดอั้นมาก คือเดี๋ยวนี้ พอลูกเริ่มโต รู้สึกปัญหาเริ่มเยอะ นึกคิดถึงเวลาแพทเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไม่หือไม่อือ เชื่อว่า แม่ๆหลายๆคนรู้สึกแบบนี้ จริงๆน้องแพทไม่ได้เลี้ยงยากมากมายอะไรหรอกค่ะ แต่เมื่อก่อน เค้าเลี้ยงง่ายไง พอเริ่มเป็นตัวของตัวเอง เริ่มมีถาม มีเถียง มีตัดสินใจอะไรเองก็เริ่มยาก ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา นิหน่าเจอปัญหานึงค่ะ คือน้องแพทโวยวาย คือเวลาไม่ได้อะไร จะหงุดหงิดโวยวายมาก...

วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์คุณแม่ที่ลูกไปโรงเรียนค่ะ น้องแพทอายุสองขวบแล้ว นิหน่ากับแบงค์ก็ตัดสินใจให้เค้าได้ลองไปเรียนแบบไม่มีพ่อแม่ดูบ้าง เพราะก่อนนี้ เราพาเค้าไปโรงเรียน แต่เรียนในคลาสที่พ่อหรือแม่จะเข้าไปอยู่กับลูกด้วย คล้ายๆ play group อะไรแบบนั้น น้องแพทชอบมาก มีความสุขมากและอยากไปโรงเรียน แต่แน่นอน เมื่อเราตัดสินใจให้แพทไปเรียนแบบไม่มีพ่อแม่ไป เราสองคนทำใจกันนาน กว่าจะตัดสินใจได้ว่า แพทมีความคุ้นเคยกับสถานที่นานพอแล้ว และเราไม่อยากให้ เค้าจำว่า การไปโรงเรียนทุกครั้งจะมีพ่อแม่ไปด้วย เราเลยตัดสินใจปล่อยให้เค้าเข้า ไปเล่นกับเพื่อนๆโดยไม่มีพ่อและแม่ วันแรกของการไปเรียน แพทยังร่าเริงเหมือนเดิม แต่พอนิหน่าส่งและเดินออกมาเท่าน้ันแหละค่ะ ร้องลั่นเลย ร้องจนน่าสงสาร วิ่งตามมา หน้าประตู วันนั้นนิหน่าเครียดมาก จะร้องไห้ตามลูก แบงค์เองก็เดินหนีเลย ไม่อยาก เห็นลูกร้องไห้ ในใจก็คิดสงสารลูกมาก แต่สุดท้ายก็ต้องเดินหนีออกมา แพทร้องจนนิหน่าเริ่มคิดว่าลูกเราทำไมไม่เลิกร้องสักที หรือเราเอาเค้ามาเรียนเร็วไป เพราะคนอื่นเค้าไม่ร้องกันแล้ว แพทนี่ร้องตั้งแต่อยู่บนรถจนเข้าโรงเรียนเลย...

หลายวันก่อนนิหน่าอ่านเจอข่าวค่ะ เป็นข่าวอุบัติเหตุรถชน คุณแม่ขับพาลูกน้อยไปด้วย แต่ปรากฏว่าเกิดอุบัติเหตุ คุณแม่ก็พยายามเอาด้านที่ตัวเองขับไปชนกับเสาไฟฟ้า เพื่อ ป้องกันลูก แต่ก็บาดเจ็บกันไปทั้งคู่ นิหน่าอ่านแล้วก็รู้สึกว่า เมื่อไหร่กันที่ประเทศไทยจะมี กฏหมายเรื่องของการบังคับใช้คาร์ซีทแบบต่างประเทศกันบ้าง ลองดูวิดีโอที่ทางต่างประเทศเค้าทำขึ้นมา หากเกิดอุบัติเหตุแล้วเด็กนั่งคาร์ซีทกับไม่นั่ง ทางวิดีโอข้างล่างนี้นะคะ (ไม่ได้แนะนำหรือมีส่วนร่วมใดๆกับยี่ห้อนี้นะคะ) ถ้าปู่ย่าตายาย ไม่ยอมให้หลานนั่ง ลองเปิดอันนี้ให้ดูค่ะ และถ้าเค้าบอกว่าให้แม่กอดไว้สิ จะบอกว่า ตอนเกิดอุบัติเหตุ สองมือของเราชั่วขณะนั้นอาจจะไม่ทันได้รั้งไว้ ก็อันตรายมากๆค่ะ [youtube https://www.youtube.com/watch?v=HZFMmNqCvbc] นิหน่าเป็นคนที่หาข้อมูลเรื่องคาร์ซีทมาตั้งแต่ตอนท้องน้องแพท และตั้งใจมากว่าจะให้ ลูกนั่งคาร์ซีท ไม่ว่าเค้าจะร้องยังไง เพราะยังไงลูกก็คงไม่ร้องจนขาดใจ แต่หากลูกเราไม่ ได้นั่งคาร์ซีทแล้วเกิดอะไรขึ้น คงเป็นเรื่องที่ร้ายแรงกว่าแน่ๆ และอีกอย่างถ้าเราซื้อรถ คันละหลายแสนได้ คาร์ซีทที่มีราคาเริ่มต้นตั้งแต่หลักพันกลางๆทำไมเราจะซื้อไม่ได้ หลายๆคนบอกว่า สมัยเราๆก็โตกันขึ้นมาได้ ไม่เห็นต้องใช้คาร์ซีทเลย นิหน่าก็อยากจะ ถามว่า สมัยก่อนคนขับรถกันเยอะเท่านี้ไหม...